ال مولینو ، کارخانه فرهنگی

• مکان : سانتافه ، آرژانتین
• نوع شناسی : نهادی
• تکمیل : 2010
• سطح ساخته شده است : 1935 متر 2

معماران
Mario Corea
Francisco Quijano
Silvana Codina
Luis Lleonart

مشاور
کلودیو وکشتین

ساختار ، تاسیسات
Tomás del Carril
Raúl Utges
Alejandro Ferrarini
Daniel Gutiérrez

Colaborators
میلنا آلسیو
خوان کارلوس Blando
فرانکو مقصد Campodonico
نادیا کی
خورخه Giunta
النورا Piriz
فابیو Scarano
جولیا گارای

-

آسیاب فرانچینو به عنوان استعاره ای است که منتظر تبدیل شدن به زیستگاه ، بازیابی بعد خود ، مسکونی شدن برای گفتن کلمات خود است.
کلمه آسیاب است؛ به معنی استفاده از سنگ زنی ، خرد کردن ، تبدیل چیزهای سنگین به چیزهای سبک ، از بین بردن کل برای رسیدن به ظرافت است. این چیزی است که برای تغییر موضوع به چیز دیگری استفاده می شود ، آرد زبان ، راهی برای نامگذاری ما.
"آسیاب" در پایان یک آسیاب آرد است ، یک ادای احترام قابل مشاهده برای کار و عمل انسان ، دنباله ای برای بازآفرینی ماده ، برای به دست آوردن نان.
بنابراین ، یک چرخش در انتخاب رنگ سفید وجود دارد ، از کل به قسمت ها ، از آهن به بدن ، ماده به حس. این یک قطعه از کار با چندین زبان است که در آن ساخت شعر است ، جوشکاری می تواند ساکت باشد ، یک خط روی آب ، یک زنجیر به آواز تبدیل شده است.
یک کارخانه فرهنگی متولد می شود ، جایی که انواع مختلف کالاهای فرهنگی در آن تفکر ، طراحی و تولید می شود: اسباب بازی ها ، وسایل مبلمان ، کتاب ها ، قطعات هنری ، عکس ها ، فیلم ها و نمایش ها.
معیار حفظ و بازیابی ، نه تنها برای ارتباط تاریخی آن ، بلکه همچنین برای ارزش سازنده و مکانی آن در این مورد اعمال می شود. در آن فضاها فعالیتهای تعلیمی و نمایشی قرار می گیرد که مربوط به طراحی صنعتی و عمومی است. این یک فضای چند منظوره است که به صنایع دستی و مدرسه هنر و به مکانی اختصاص داده شده است که کالاهای تولید شده و همچنین فرایند تولید را می توان در آن به نمایش گذاشت.
به منظور پوشاندن این فضا و ایجاد فضایی مناسب و پناه ، "طاقهای پوسته" اقتباس و مورد استفاده قرار گرفتند. این طاق ها در دهه 40 توسط معمار آمانسیو ویلیامز ساخته شد و یک عنصر معماری را به دسته بندی می کرد که به معنای یکی از بالاترین نقاط معماری آرژانتین بود.